[...]
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Κ. Γ. Καρυωτάκης, [Είμαστε κάτι...], Ελεγεία: δεύτερη σειρά, 1927.

Τρίτη 16 Ιουνίου 2015

Επίλογος


Κι χι αταπάτες προπαντός.

Τό πολύ-πολύ νά τούς κλάβεις σά δυό θαμπούς προβολες μές στήν μίχλη
Σάν να δελτάριο σέ φίλους πού λείπουν μέ τή μοναδική λέξη: ζ.

«Γιατί», πως πολύ σωστά επε κάποτε κι φίλος μου Τίτος,
«Κανένας στίχος σήμερα δέν κινητοποιε τίς μάζες
Κανένας στίχος σήμερα δέν νατρέπει καθεσττα».

στω.
νάπηρος, δεξε τά χέρια σου. Κρίνε γιά νά κριθες.*
 

Μανόλης ναγνωστάκης, «Επίλογος», Ο στόχος, 1970.
 

* Αντιστροφή της βιβλικής ρήσης: «Μή κρίνετε να μή κριθτε».

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015

Στίχοι


Τίτος Πατρίκιος
Στίχοι που κραυγάζουν
στίχοι που ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες
στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη
και μέσα στους λίγους πόδες τους
κάνουν ή ανατρέπουν την επανάσταση,
άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,
γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα
κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες…
(Π ο ι ε ς  μ ά ζ ε ς;… Μεταξύ μας τώρα
π ο ι ο ι  σκέφτονται τις μάζες;…
Το πολύ: μια λύτρωση ατομική –αν όχι ανάδειξη!...)
Γι` αυτό κι εγώ δεν γράφω πια
για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια,
όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια!
Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω
να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή –
όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω!...


Τίτος Πατρίκιος, «Στίχοι – 2» (1957), Μαθητεία (1952-1962), Αθήνα, 1963.