[...]
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Κ. Γ. Καρυωτάκης, [Είμαστε κάτι...], Ελεγεία: δεύτερη σειρά, 1927.

Νίκος Νικολαΐδης (Πωλ Νορ)

   (1900-1981)


   ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΗΣ

Θα γίνω ποιητής αριστοκράτης
κι η έμπνευσή μου θα `ναι ευγενική,
για λίγους μόνο θα `ν’ το νόημά της.
Θα γίνω ποιητής αριστοκράτης!
Αυτή `ναι η θέση μου η κανονική.

Θα `ναι κομψά τα λόγια μου, η σιωπή μου,
γεμάτα θα `ναι από σοφά κενά.
Θα κρύβω ωραία τη συγκίνησή μου
και δε θα λέω τίποτα ξανά.
Θα `ναι κομψά τα λόγια μου, η σιωπή μου
κάτι πολύ τρανό θα προμηνά.

Κι αν αποκτήσω δόξα, θα το πάρω
σαν είδος πολυτέλειας περιττής.
Σαν διαλεχτό καπνό θα τον φουμάρω
τον τίτλο «ο αριστοκράτης ποιητής»!
Κι αν αποκτήσω δόξα, θα το πάρω
το ζήτημα – χα, χα! – τοις μετρητοίς!

Μόνο σαν ποιητής αριστοκράτης
τα αισθήματά μου θα διαλαλώ.
Κι αν βγει μπροστά μου ένας χυδαίος εργάτης:
- Τι θέλετε, θα πω, παρακαλώ;
Ψωμί; Μα είστε λοιπόν επαναστάτης;
Σκοτώστε τον, να πάει στο καλό!..


   ΜΙΜΗΣΙΣ ΖΩΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ

Κάθε πρωί θε να με βρει με σμόκιν,
ξενύχτη μιας οργιώδικης νυχτιάς·
τα λόγια μου  θα είν’ ελαφρώς σόκιν,
με ξέθωρο το χρώμα της ψευτιάς.

Στο ατελιέ θα γράφω κάτι στίχους
που με διάκριση θα τους χειροκροτούν,
λιγάκι πνευματώδεις κι ανησύχους
κι επίμονα θα λέω πως τους ζητούν...

Τη ζωή ευγενικά θα σχεδιάζω
με μολυβιές αργές και τραβηχτές·
της κάθε μέρας το ποτήρι θε ν’ αδειάζω,
δε θα θυμούμαι τίποτ’  από χτες.

Κάθε στιγμήν αιώνια θα βαριέμαι
κι η πλήξη μου τ’ αστέρια θα ενοχλεί·
σε όλα τα κονσέρ θα χασμουριέμαι:
«...Τη Λέμαν;.. Τηνε βρίσκω απλώς σαχλή!..

...Γουστόζικος αρτίστας ο Μπετόβεν!
...Τι ανέκφραστη του Γκρέκο η μουσική!
Εκείν’ η Συμφωνία των Αγγέλων
θα `ταν καλή, αν ήταν η μισή!

...Ο Παλαμάς, καλούτσικος, δε λέω,
μόνο που κάνει ρίμες βιαστικές!
...Ο Βλαχοζάν έχει ένα ιδίωμα φρικαλέο,
έχει κολλήσει στις ιδέες τις αστικές!

...Είναι τερρίμπλ να ζεις σ’ αυτόν τον τόπο,
εδώ μου κάθεται αυτός ο Παρθενών!
Κάθε φορά που τον κοιτώ μου κάνει κόπο
και μου χαλά το αρκανσιέλ των Αθηνών!